Sadržaj:
Uz koncept samoizdavanja vezana je vrlo stvarna stigma, a mnogi će ljude ocrniti samoizdatu knjigu zbog percepcije amaterske prirode njezine produkcije. Žalbe su obično usmjerene na neuspjehe u pravilnom uređivanju i provjeri, dok je još jedna velika pogreška u dizajnu interijera knjige, s pretjerano širokim uvlakama, lošim izborom fonta i drugim tipografskim problemima. I nemojte da započinjem s naslovnicama!
Stigma
Bit ću iskren i reći da postoji vrlo dobar razlog za ovu nesretnu stigmu, međutim, u ranim danima bilo koje nove industrije, a to je upravo to, vjerojatno će se požuriti, ne baš spremni za tržišne proizvode. Vjerujem da će se to, kako industrija sazrijeva, riješiti i razina kvalitete porasti. To se dogodilo s mnogim novim industrijama u prošlosti i vjerujem da će tržište samostalnih nakladnika slijediti taj trend, jer sve više i više autora koji objavljuju oglase objavljuju profesionalne standarde.
Međutim, vjerojatno će uvijek biti ljudi koji će tvrditi da će tradicionalno izdavaštvo, kao što je osnovana tvrtka (jedna od „velike četvorke“), biti bolji i sigurniji arbitar da knjiga bude dobra, ispravna i ispravna. "Tradicionalno izdavaštvo", tvrditi će, "znači kvalitetu."
Pa, kažu da ako ne znate svoju povijest, osuđeni ste je ponoviti. Pa krenimo malo u prošlost i istražimo istinitost te pretpostavke.
Tradicionalno je objavljivanje bilo besplatno za sve koji su omogućavali svakome s nekoliko šilinga da tiska nakladu svoje drame ili pjesme, ili, često, nečiju tuđu dramu ili pjesmu, u ograničenom broju. Zatim bi se prodavali na ulici ili putem bilo kojeg broja tvrtki. U svom radu "Trgovanje tiskom i urbana kultura u renesansnoj Italiji" Rosa Salzburg primjećuje kako su tiskani proizvodi bili dostupni ne samo članovima tiskarskih cehova, već i trgovcima mnogih drugih vrsta, uključujući, barem u jednom slučaju, mesara. Sad je to bilo u 16. stoljeću, pa je očito da samoizdava ima dugu povijest.
Propisi o izdavaštvu i produkcija
Čini se da je reguliranje proizvodnje i prodaje tiskanog materijala u prvim danima bilo teško, a amateri su se izravno natjecali s grafičkim cehovima. Naravno, s vremenom su ovi tiskarski cehovi provodili sve više moći, prisiljavajući pisce da proizvode svoja djela samo putem članova ceha i eliminirajući svako neakreditirano natjecanje.
U Shakespeareovo doba izdavačke kuće kakve poznajemo još nisu postojale. U Londonu je dvorište crkve sv. Pavla bilo središte tiskanih proizvoda, a mnogi su prodavači postavili trgovine kako bi udovoljili rastućoj potražnji za predstavama, propovedima, pjesmama i svim vrstama tekstova. 1593., pronalazeći da mu nedostaje novca, Shakespeare je sam objavio dugu pjesmu, Venera i Adonis. Zatim je ovo prodao u dvorištu u St. Paulsu, zajedno s mnogim drugim samoobjavljenim piscima i stavio zaradu u džep. Očito mu je ovo pošlo za rukom, jer je ponovio eksperiment 1594. s drugom pjesmom, Silovanje Lucrece. To su bili jedini tiskani materijali za koje znamo i koje je Shakespeare osobno nadzirao. Rijetki bi osudili ovaj rani napor samoizdavanja najvećeg svjetskog pisca, ali to je upravo bilo ono što je bilo.
Prije njegove smrti, 19 Shakespeareovih drama pojavilo se u foliju. Sve su to urednici prve službene zbirke Shakespeareovih djela, Heminge i Condell, označili kao lažne. U predgovoru su napisali o
"Raznolike ukradene i tajne kopije, osakaćene i deformirane prijevarama štetnih varalica koje su ih razotkrile."
Ovi rani kvartovi doista su ozbiljno manjkavi i očito ne pokazuju ruku samog Barda. Piratske knjige su, naravno, i dalje problem, više nego ikad zapravo, ali to je tema druge rasprave.
Iako Shakespeare zauzima glavno mjesto u kanonu svjetske književnosti, i to s pravom, činjenica da je sam objavio svoje djelo, umjesto da ga je povjerio bilo kojem članu ceha tiskara koji će za njega voditi, vodi me do nekih zanimljivih pitanja.
Je li želio osigurati da razina kvalitete zadovoljava njegove standarde? Je li bio zabrinut da će se njegov rad tretirati kao samo još jedan 'posao', a neće mu se posvetiti odgovarajuća pažnja koju je zaslužio? Je li se negodovao što plaća više za uslugu koju je i on mogao učiniti ili bolje? I je li mu zamjerao gubitak novca cehu koji je učinio vrlo malo, osim što je poduzetnike podvrgnuo njihovoj kontroli?
Moj je osjećaj odlučno DA svemu navedenom.
Jesu li ta pitanja danas relevantna za autore? Da, vjerujem da jesu. Daleko od toga da je posljednji bastion dobrog ukusa i sigurnosti kvalitete, tradicionalno je objavljivanje pretjerano sporo, krajnje konzervativno i za autora izvanredno skupo. Nema sumnje u to da određeni stupanj zadovoljstva proizlazi iz potpisivanja u tradicionalnu izdavačku kuću, ali nakon što vaš ego bude dovoljno poglađen, sigurno će vam biti važno kako se postupa s vašom knjigom. Montaža, marketing dizajna naslovnice trebali bi se uklopiti u vašu viziju vašeg rada. Ipak, pisac ima malo ili nimalo utjecaja na ove odluke.
Naravno, kompromis je vjerojatan. Mislim da se to već događa jer su neovisni izdavači u porastu. To su male izdavačke kuće koje osobno zanimaju vaš rad, koje u vašoj viziji vide vrijednost i koje će se jako potruditi ostvariti je. Svakako, uvijek postoji dno, ali oni vas mogu brže navesti na tržište, radije će surađivati nego diktirati i pružaju puno veće postotke u pogledu autorskih naknada. Svakako je slučaj da njihov doseg možda nije toliko pogled, ali ono što im nedostaje u tržišnom udjelu više je nego nadoknađeno entuzijazmom i brigom u odnosu prema vašem radu. Ako to nije slučaj, tada bi možda trebao ići drugi izdavač. Ili uopće nijedan.
Potrebno je selo
Samoizdava ne mora biti čin jedne osobe. Kažu da je potrebno selo, a ni pisanje knjige nije drugačije. Pomoć možete pronaći na mnogim mjestima, ali nekim se stvarima treba profesionalno baviti. Uređivanje i dizajn naslovnice dva su područja na kojima ne treba pokušavati prečace. Pronaći prave ljude s kojima ćete surađivati je vitalno, ali ako postavite pravi tim iza sebe, vaš rad ne mora biti ukaljan nikakvom stigmom.
Za vlastite knjige angažiram slobodnog urednika i dizajnera naslovnica. Sve radove na uređenju interijera radim sam. Ponosan sam što sam sebe objavio. Bolje biti svoj šef nego puki zupčanik u tuđem kotaču. Ili, kako je rekao sam Khan, "Bolje vladati u Paklu, nego služiti u Nebu."
Sad mi dodaj moje vile.