Sadržaj:
Savjeti za pisanje scenarija.
Trent Erwin putem Unsplasha
1. Formatirajte ispravno
To je stvar broj 1 koju početnici obično griješe. Scenariji imaju vrlo specifične kriterije oblikovanja, pa je važno da ih ispravite. Mnogo je stvari koje treba znati, ali evo osnova.
Svi scenariji trebaju biti napisani fontom Courier od 12 točaka. Razlog tome je što jedna stranica Courier 12 točke otprilike izlazi na minutu vremena na ekranu. Koristeći ovo osnovno pravilo, možete odrediti koliko će dugo trajati film koji pišete. Na primjer, skripta od 60 stranica približno će prevesti na 60 minuta filma.
Svaka nova scena zahtijeva naslov scene koji je izražen kao takav. Prva je kratica je li scena u zatvorenom ili na otvorenom (INT. Ili EXT.). Nakon toga odmah slijedi mjesto događaja (INT. FLOYD'S HOUSE), zatim crtica, a zatim doba dana. (INT. FLOYDOVA KUĆA - DAN).
Riječi koje nisu dijalog nazivaju se radne linije. Akcijske linije uvijek moraju predstavljati nešto što je vidljivo na kameri. Drugim riječima, ne biste željeli uključiti unutarnje misli lika u radnje, jer se one nikada neće vidjeti na ekranu.
Radije spremite ove retke za vidljivu, usmjerenu akciju. Pomoću njih se može opisati mjesto, vizualni opis onoga što lik čini ili osjeća, sve što će se vidjeti.
Za govorni dijalog, lik koji govori mora biti napisan velikim slovima. Dijalog koji se govori trebao bi biti usredotočen ispod imena lika. Na primjer:
Određeni stavovi ili verbalni smjer namijenjen likovima predstavljeni su u zagradama ispod imena lika, ali nisu izravno centrirani ispod. Na primjer:
Prvi put kad se u skripti pojavi znak, trebali bi biti napisani velikim slovima. (Grupi se iznenada pridružio TED, koji je izašao iz susjedne sobe). Svaki put kad se u sceni pojavi zvučni zvuk, on bi također trebao biti napisan velikim slovima. (Telefon ODGOVORI tri puta).
Ako lik govori, a dijalog je prekinut radnim linijama, u zagradi pored njegovog imena napišite CONT'D prije nego što ponovno progovore. To je učinjeno kako bi se pokazalo da lik ne zastaje i da se redovi izgovaraju kontinuirano.
2. Pokaži, ne govori
Film je vizualni medij, tako da scenarij to mora odražavati. Od romana i pripovijetke razlikuje se po tome što se ne mogu prikazati nematerijalne stvari, poput misli i unutarnjih osjećaja. Te se stvari umjesto toga moraju izraziti vizualno.
Pisci romana koji pokušavaju svoj prvi scenarij imaju tendenciju prekomjerne upotrebe izlaganja, što nam izravno govori o informacijama, unutarnjim osjećajima ili ključnim točkama radnje. Na primjer, mnoge priče o znanstvenoj fantastici često sadrže puno izlaganja. To čine jer često uključuju složene i strane svjetove kojima je potrebno puno namještanja prije nego što se pripovijest može dogoditi.
Međutim, postoje načini kako izbjeći izlaganje. Za scenarij se usredotočite na vizualno pisanje. Recimo da imate lik koji je gladan. Kako biste to pokazali? Biste li imali liniju dijaloga u kojoj on jednostavno kaže: "Gladan sam"?
Pa, to bi shvatilo poantu, ali govori, a ne pokazuje. Umjesto toga, što kažete na pisanje zvučne tutnjave koja mu dolazi iz želuca? Tada biste mogli pisati o tome kako mu zalijeva usta dok gleda brzu hranu na televiziji.
Prenose se iste informacije, ali to je učinjeno vizualno. Ovo je jezik filma. Za svaku scenu zapamtite se: "Kako to mogu vizualno komunicirati, a da to ne kažem?" Ako se ovo razmišljanje primijeni na svaku scenu, postaje lakše pronaći načine za vizualizaciju, umjesto da se ravno kaže publici ono što treba znati.
3. Prekini akciju
Kao što je prethodno rečeno, radne linije trebaju predstavljati radnje ili lokacije koje fizički vidimo. Kao takvi, ovi redovi mogu zauzeti prilično prostora ako je opisano detaljno. To čitatelju može postati nezgodno.
Umjesto da pišete duge odlomke redaka radnje, držite se istovremeno najviše tri rečenice. Razdvajanje redaka radnje ne samo da ih čini lakšima za čitanje, već čitatelju daje dobru ideju o tempu radnji koje se odvijaju.
Na primjer, recimo da postoji scena u kojoj junak progoni negativca. Jure jedni druge uličicom u velikom gradu. Na kraju uličice dvojica muškaraca podižu glasovir na viši kat. Kad naš junak dođe do kraja uličice, zaustavi ga klavir koji pada ispred njega, dopuštajući zlikovcu bijeg. Dobar način da se to uhvati u akcijske crte bio bi takav:
Svaka konkretna radnja dobiva svoj odlomak od dvije ili tri rečenice. To daje sceni otkucaje, koji su ključni trenuci kada se stvari mijenjaju. Primjerice, raspoloženje scene promijeni se kad vidimo muškarce kako dižu glasovir, pa on dobiva svoj odlomak. Navodi nas da postavimo pitanje: "Zašto to sada vidimo?"
Kad bi se to stavilo u jedan odlomak, bilo bi teže prepoznati prirodni napredak scene. Sve bi se akcije odvijale zajedno i bilo bi ih teže čitati. Uvijek se sjetite prenijeti svoju akciju u kratkim, odgovarajućim ritmovima.
© 2019 Matthew Scherer